Kłamstwa nawarstwiają się, mnożą, a czasem zaprzeczają same sobie. Trzymanie się czegoś, co jest możliwie jak najbliższe prawdy, to jedyny sposób, byś mógł pamiętać o wszystkich swoich kłamstwach, nie dopuścić, by zaczęły się piętrzyć, oraz uchronić się przed ewentualną wpadką przy najprostszym pytaniu.
Mam obowiązek WIDZIEĆ rzeczy, smakować rzeczy,
cieszyć się nimi.
Bo jestem.
Póki jestem.
Każdy człowiek ocenia. Choćbyśmy się z całych sił wzbraniali, nie wyzbędziemy się pewnych wrodzonych cech.
Czy nam się to podoba czy nie,na zewnątrz i wewnątrz naszych ciał żyją biliony bakterii.
Tak to już jest, że drobne sprawy urastają do rangi wielkich, toczą się jak śniegowe kule, aż nabierają takich rozmiarów, że nie sposób ich ogarnąć.
(...) ludzie nas nie rozumieją. Widzą tylko to co chcą widzieć albo co łatwiej im zaakceptować. Człowiek z natury wybiera najprostszą formę przekazu.
Nasze przeżycia zawsze wydają nam się jedyne i niepowtarzane. Bo takimi są dla nas przynajmniej w sferze emocji. A fakty? Te, niestety są powtarzalne, banalne, u jednych bardziej, u drugich mniej okrutne.
Nie ma żadnej możliwości, by sprawdzić, która decyzja jest lepsza, bo nie istnieje możliwość porównania. Człowiek przeżywa wszystko po raz pierwszy i bez przygotowania.
(...) nie możemy wybrać rodziny, w której się rodzimy, nie możemy wybrać drogi, którą podążamy, nie dane nam decydować, kiedy, co i jak mamy robić.
To nie było tak, że pewnego ranka obudziłam się i doszłam do wniosku, że jestem szalona.Życie nie jest takie proste.
Bardzo dobre pomysły rodzą się przy powszednich czynnościach, jak odkurzanie, mycie zębów czy naczyń. To chyba reakcja mózgu uciekającego od ich banalności w sfery fantazji.
Można usunąć bliznę z ciała, to kwestia kompetentnego chirurga i paru złotych. (...) Trudniej poradzić sobie z blizną na duszy.
Nikt nie wymyślił jeszcze lekarstwa. Są takie choroby, że człowiek jest bezsilny (...)Anna Sakowicz, Listy do A. Mieszka z nami Alzheimer, il. E. Bieniak-Haremska, Poradnia K, Warszawa 2019.
To, co nas rani, kochamy w jakiś niewytłumaczalny sposób najmocniej.
W pisaniu najbardziej pociąga mnie kreowanie nieistniejącej rzeczywistości.
Jest w tym jakaś magia (...)
Czy to jakiś straszny potwór
Ten szalony zły nowotwór?
Czy to jakiś groźny stwór
Ten uparty, smutny gbur?
Rany zadane w młodości często zostawiają najgorsze blizny.
